أمس ذهبت لرؤية لك، عاد الخاص بك ابتسامة تنوير لي والساقين الخاص بك يتم إرجاعها إلى والتفويضية وعينيك مرة أخرى أصبح هدية عظيمة. شكرا.
miércoles, 15 de mayo de 2013
Siamo nella merda
Stai vivendo oggi.
Lo piu importante è il tuo sorriso ogni matina. Qual è il problema?
Vedrai domani quello che succedera. Se tu cominci a preocuparti per quello che può succedere non aprofitarai quello che stai vivendo.
Prova di farlo, prova di avere un buon ricordo, prova di salvare nel tuo pensiero il momento che ti ha piaciuto, il momento che ti ha sorpreso, un numero, una lettera, il quaranta quatro, il sedici, la ese...
Per me questa frase deve avere un altro senso, deve rappresentare felicità, deve rappresentare affetto, amicizia, fiducia... tutte queste parole che non si trovano così facile.
Lo so, un giorno arriverà, un giorno avrà freddo... ma io non mi dimenticherò di tante parole, di tanti gesti, di tante coccole.
martes, 14 de mayo de 2013
Pecetto
Pouco a pouco van quedando atrás as nubes, esas que impiden que a claridade guíe os pasos. Pedalada tras pedalada mengua o osíxeno e aumenta o aire puro. Perdo de vista todo aquelo que representa, en xeral, a falta de valores. Adentrándome paseniño na natureza, intégrome, agudizando os sentidos da vista, do oido e do olfato reprimidos para non sentir todo aquelo que aborrezo. O cansazo faime sentir vivo, faime sentir útil, dame razóns para soportar farsas e enganos da vida artificial. O cumio sempre é o obxetivo evidente, pero non o principal...
Aquel pequeno pobo álzase preto da montaña para observar todo aquilo que acontece no val e aloumiñalo coas súas cerdeiras en flor que nun tempo non moi distante saciarán a miña fame.
Con todos os meus sentidos activados volvo á realidade polo camiño máis escabroso posible, cheo de enerxía natural e todo comeza a fluír. Os paxaros desvélanse ao meu paso, silencioso e imperceptible, con pes de gato. Serpes e demáis saurios abandoan a súa posición de captación de enerxía por instinto, tras comprobar que fiarse dos humanos sempre é un erro.
As herbas da cuneta comezaron a moverse e a auga volveu a correr libre, o vento apareceu e o tempo parouse. A dous metros de min a preciosa besta saltou para comezar unha carreira cara a tranquilidade, montaña abaixo, ignorando aquelo que o rodea porque non é importante. O xabarín è o rei da montaña, e como tal reclama o seu terreo. Non serei eu quen llo impida.
Aquel pequeno pobo álzase preto da montaña para observar todo aquilo que acontece no val e aloumiñalo coas súas cerdeiras en flor que nun tempo non moi distante saciarán a miña fame.
Con todos os meus sentidos activados volvo á realidade polo camiño máis escabroso posible, cheo de enerxía natural e todo comeza a fluír. Os paxaros desvélanse ao meu paso, silencioso e imperceptible, con pes de gato. Serpes e demáis saurios abandoan a súa posición de captación de enerxía por instinto, tras comprobar que fiarse dos humanos sempre é un erro.
As herbas da cuneta comezaron a moverse e a auga volveu a correr libre, o vento apareceu e o tempo parouse. A dous metros de min a preciosa besta saltou para comezar unha carreira cara a tranquilidade, montaña abaixo, ignorando aquelo que o rodea porque non é importante. O xabarín è o rei da montaña, e como tal reclama o seu terreo. Non serei eu quen llo impida.
el Gran Verde
Encarcelado e impotente se retuerce de dolor, intentando liberarse de sus ataduras, de sus límites y sus limitaciones. Incomprendido se da por vencido, dejándose llevar por el viento, sin rumbo, siempre a la deriva, señalado para bien y para mal.
domingo, 5 de mayo de 2013
Ti piace il rosso?
Mi sveglio presto, con energia. Il sole cerca il piccolo buco nella finestra per dire che il giorno è cominciato, per dire che la tua vita ha bisogno di qualcosa in piu che dormire... e io lo ascolto. Con attenzione ascolto quello che vuole dire, concentrato e con interesse.
Mi parla piano. La sua voce si muove con il vento raccontandomi quello che ha visto. Sempre mi dice quanto gli piace quella montagna, da settembre sempre dorme con lei, dimenticando il mare, dimenticando tutto ciò che è accaduto in estate. Gli piace accarezzare la sua pelle e fondere la neve piano, per scoprire la sua vera geografia, nascondersi dietro gli alberi disegnando con le ombre figure che solo esistono nella sue mente.
Il ricordo del mare mi fa pensare alla spiaggia con il caldo e non voglio piu la mia maglia. Devo uscire e respirare un po', camminare una lunga via nel mezzo della strada senza paura, il sole mi guarda.
Mi vesto e prima di aprire la porta mi rincontro con il cioccolato... la mia tentazione non mi lascia uscire e mi chiama dalla cucina. Sono debole, per favore non essere crudele.
Nella via le macchine non mi lasciano ascoltare l'astro re. La natura si esprime in un modo diverso nella città, un modo che non mi piace per niente. Dove camouflage non significa verde o marrone, dove silenzio non significa sicurezza, dove albero non significa rifugio, dove fiume non significa ossigeno... voglio fuggire a quella montagna e scoprire tutto quello che mi racconta il mio amico, ricominciare a respirare e pensare tranquillamente ascoltando l'acqua uscire della sorgente.
murmures
Por mucho ánimo que tengas o aparentes, a pesar de todas esas máscaras y disfraces que utilizas, aún con toda esa palabrería barata que distrae del tema principal... necesitas esos detalles que te mantienen en pie.
Esos gestos sin razón momentánea te dan la vida, te alegran y apoyan. El más sutil abrazo, el más delicado detalle, solo es esa señal que hace que sientas que se acuerdan de ti, que valoran tu presencia. Muchos momentos no necesitamos más que una mirada, una palabra, una sonrisa, una confesión, un lamento...
Esos gestos sin razón momentánea te dan la vida, te alegran y apoyan. El más sutil abrazo, el más delicado detalle, solo es esa señal que hace que sientas que se acuerdan de ti, que valoran tu presencia. Muchos momentos no necesitamos más que una mirada, una palabra, una sonrisa, una confesión, un lamento...
Sus ojos
Un día nuestras miradas se cruzaron. La intensidad me hizo daño, llegando a irritar mis ojos. No pude comprender la pureza que veía, la sensibilidad. La perfección comenzó a dañarme y atraerme para despojarme del resto de mi vida. Nada valía la pena, todo era simple y decepcionante. Sus ojos eclipsaron mi percepción. Sin rumbo fijo, mi mirada desesperada se comporta como un adicto en busca de su desahogo. Recuerdo aquel domingo... al igual que hoy... y me invade una sensación de impotencia. Dormir poco, pensar mucho... la conclusión se resume en una mirada.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)