viernes, 20 de septiembre de 2013

Viaxe #5

Acabou aquela inmensa chaira, de elevada vida e pouca auga e abriuse ante min o grande mar. Aquel océano de soños e aventuras que me acompañou en todas e cada unha delas volveuse a aparecer ante min, algo máis calmo desta volta, pero disposto a mostrarme o camiño a seguir para chegar á miña casa. Cruzando fronteiras e paises volvía a ter diante de min unha verdadeira praia da que so podía asombrarme.
Foi un longo día, e merecía un gran descanso. Por fin a miña primeira parada, e esta vez para disfrutar.

domingo, 15 de septiembre de 2013

Puede que sea un eclipse

Para que existan respuestas tiene que haber preguntas.
Crees que no tiene sentido? Te lo acabo de explicar.
Nos basamos en el pasado, en los hechos, en las experiencias... nos equivocamos? Yo creo que si. Cuando una teoría empírica llega a un punto equivocado, lo único que hace es decir: "la excepción que confirma la regla"
Para mi una regla es el patrón de una acción o un acontecimiento. Si tu haces los mismos pasos y no llegas al mismo resultado para mi hay dos opciones: realmente no has hecho los mismos pasos o si los hiciste hay más variables que influyen en el resultado y tu desconoces, donde la primera opción tiene solución pero siempre nos atascaremos en la segunda.
No podemos controlar todos los aspectos en los cuales se basan los pasos a seguir como para poder hacer leyes basadas en nuestras experiencias.
Y entonces, como creamos nuestras leyes? Te lo acabo de explicar. A partir de aquí viene nuestra capacidad para razonar, nuestra capacidad de deducción a la que tenemos que aferrarnos y educar.
Que bonita palabra la de educar. Gran parte de los momentos de educación se malgastan... es ese momento en que una persona comienza a descubrir lo bonito que es terminar lo que dice con un signo de interrogación. Recuerdas como reaccionaste?
Las preguntas no hacen daño, pero nos sentimos ofendidos, acosados... cuestionados. Cuestionado deriva de cuestión: pregunta, especialmente sobre un puno dudoso o controvertido y que genera debate, polémica o controversia. Te sorprende?
Si la base de la sociedad es el conocimiento, y subrayo el componente condicional, las preguntas deberían ocupar un lugar respetable.
Espero que ahora tengas dudas.

Viaxe #4

Sen moita enerxía so pensei en avanzar e así o fixen.
Os meus ollos non o vían pero eu sabía que estaba alí e confiei. Comecei a subida ao Tourmalet sen decatarme, a máis de cincuenta kilómetros da súa cima. Non daba avanzado, non podía entendelo, a estrada semellaba un plato... ata que mirei para atrás e todo cobrou sentido. Unha hora despois a miña desesperación crecía coa pendente ata que comezou o porto e todo tornou fermoso.
Aquela cascada refrescoume, nunca esquecerei esa sensación de liberdade, de velocidade cos pes na terra. Foi o maior sufrimento de toda a viaxe e sendo honesto foi o que menos recompensa tivo. O meu medo volveu a facer aparición e negoume a posibilidade dunha conquista maior.
Aquela vista da neve quedará na miña retina ata que outra a poida sustituir, Lourdes protexerame.

Viaxe #3

Segundo e por agora derradeiro día da miña vida espertándome nos Alpes, aos que sen querer xa botaba de menos. Montañas pertencentes á mitoloxía chamábanme sen acougo implorando a miña presenza, pero tiven medo e por primeira vez, non terceiro día da miña aventura, dinme conta que debía rematala.
Volvín á vida real despois de case trinta horas no meu paraíso persoal, e non me gustaba o que vía, non me gustaba para nada.
Escollín a fuxida antes que a rendición e tras sete horas de non facer nada espertei. Os trens pararon e a miña ambición era buscar un sitio no que durmir.
Foi unha noite curta onde o meu pensamento so se centraba na fuxida pasada e na fuxida inminente.

jueves, 12 de septiembre de 2013

Claro

Sen vacilar, directo. Tampouco de forma borde ou agresiva, tranquilidade. Expoño o meu parecer e compártoo por se fose de interés, nada máis, simplemente iso. Sen malos entendidos, sen dobres sentidos, sen rencor, sen rabia. Espero que sexa o bo camiño.

domingo, 1 de septiembre de 2013

Viaxe #2

Primeira noite dando voltas na cama, levantándome cada hora, descansando sen durmir, para comezar un novo día con moitísimas ganas de comerme os kilómetros e descubrir o corazón dos Alpes.
A neve arroupou o meu descenso, suave e continuo, onde os meus ollos non podían abrirse máis, onde atopei a miña futura casa. Estradas abertas na montaña desembocaban en tuneis terroríficamente estreitos.
A chegada ao pe do Alpe d'Huez descubriu un pobo encaixado entre paredes de pedra de centos de metros, que calanizaban augas, estradas, vexetación, animais...
Esa ascensión, soño ciclista, era moi distinta ao Galibier. Despegado da súa natureza, todo estaba impregnado dun olor a fume, a combustible, todo mezclado coa historia e o esforzo.
As cabuxas dos soños saltaban das nubes aos cantís, e tiraban pedras ao val, creando un son aterrador.


No hace falta decir nada.

Es muy difícil saber si soy feliz o no o todo lo contrario. Me cuesta mucho pensar en esas cosas. Pero cuando tú estás todo es distinto, y digo esto a pesar de no estar contigo.
Volver a ver tu foto, volver a ver esa mirada... me supera, no se como lo haces.
Se que todo es distinto y que me equivoqué en muchas cosas. Se que todo es distinto y que aún me quedan muchas cosas por asumir que me hicieron daño.
Pero es incontrolable... te sigo queriendo mucho.

jueves, 29 de agosto de 2013

Calma

Será que son un paranoico, que todo me senta mal, que non conseguín superalo.
Será que me tes rabia, que che gusta pincharme, que nin sequera me aprecias.
Síntome mal e parece que nada e ninguén me axuda, e todo me empuxa a unha fuxida encuberta basada en eufemismos, indirectas, secretos e malos entendidos.
Seis meses despois non sabes que dicir, i eu non sei máis que pedir disculpas.
Síntoo.

domingo, 25 de agosto de 2013

cosa sono gli amici?

Una parola dificile di dire. Adesso tu puoi accettare una peticione di amicizia... ma questo non vuole dire amico.
Un amico è piu. Lui o lei sempre li, nel posto giusto per te. Lui o lei sempre sta, non ti dice mai non. Un amico è fiduzia, è pottere dire qualcosa sincera senza paura.
Non ho tanti amici, ma preferisco avere uno o due davero e non dieci senza fiduzia.

viernes, 16 de agosto de 2013

Gafas

Sen saber por que, cada vez me atraes máis. Todo o que me fixo dano pasa a un segundo plano porque non sei o que me pasa que todo perde importancia. Volvo a ser ese tolo que so ten un propósito. Nin sequera o entendo eu así que non vou a poder explicalo.
É unha atración ou unha obsesión ou non sei o que... pero hoxe volvín a quedar sen respiración, así sen previo aviso e estou desconcertado.
Espero verte pronto e que me axudes.

martes, 13 de agosto de 2013

Viaxe #1

Entre lágrimas e calor todo iniciou. Ilusionado e asustado as primeiras pedaladas foron dubitativas e custosas.
Todo se esvaeceu no momento da primeira conversa, do primeiro interés, do primeiro abraio. Así a enerxía apareceu, comezando a esquecerse de todas as cousas superfluas, de todas as trapalladas que atoan os miolos para ocluír as cousas verdadeiramente importantes.
Montgenèvre foi a primeira dificultade, xa a coñecía así que o único que me preocupaba era a calor.
Briançon serviume para facer unha pausa e comer con tranquilidade, ademáis dunha pequena siesta ao carón do río La Guisane. Todo para encarar o Lautaret con ánimo e chegar aos seus 2056m.
O monte volveume a traer a felicidade, a neve, o frío, o aire, a natureza... despois da tarea de buscar un teito baixo o que durmir os meus ollos fixáronse no Galibier, dez kilómetros de esforzo constante ao borde dun precipicio para chegar á cima dunha parte da historia.
Un gran día para comezar que rematou con moito frío, envolto en tres mantas escoitando como as vacas rodeaban o meu refuxio.

sábado, 27 de julio de 2013

Sei troppo gentile

Credo che existe un rapporto tra quello che fai e quello che ti sucede.
Puoi chiamarlo giustizia o come tu vuoi.
Non credo che puo existere una persona gentile, se tutto quello che li sucede é malo.
Un punto deve essere sbagliato: o la sua mentalitá li fa vedere tutto come malo, opure veramente non é una persona gentile e deve cambiare.

jueves, 25 de julio de 2013

Feliz día do Apostol

25 xullo, volve a ser o día de Galicia, ese día onde a nosa terra e a nosa xente volve a ter o seu momento de repercusión, onde todo o mundo quere saber de nos e das nosas festas.
Aquí se amosa a nosa historia, aquí volve a escribirse unha volta máis esta mensaxe nunha fría lousa.
Eu creo que é suficiente.

Son estudiante de enxeñería de camiños canais e portos. Estudiei os sistemas de seguridade para controlar a velocidade dos trens. En concreto estudiei o sistema de control por balizas, sistema totalmente seguro onde a falta de funcionamento provoca a detención do tren. So o bo funcionamento do sistema permite moverse ao tren, protexéndoo de superación da velocidade e posibilidade de colisións pola proximidade de trens na mesma via. Este sistema é a referencia a nivel estatal, en teoría instalado en todos os kilómetros de vía férrea.
Cando escoito ao responsable de Adif dicir que non hai balizas en catro kilometros antes de Santiago... que se pode dicir ante iso? Non teño palabras.

Hoxe é o día dos loitadores dos confíns dos verdes castros. Valeroso clan que non escoita ao seu himno e que esquece o seu pasado e todas as inxurias da historia, isto non se borra con bagoas. Esperta do teu sono fogar de Breogan... esperta pronto.

lunes, 22 de julio de 2013

100

El día en que llegaste a entender que eras mejor adquiriste unas responsabilidades, y esto debes asumirlo.
Lo que haces depende de ti, eres libre, totalmente libre. Claro que tu educación te ha marcado una linea, pero tu mente sigue siendo modelable, y tu pensamiento podrá llegar al límite al que tu voluntad le deje. Eres libre de luchar por lo que quieres, por lo que amas, por lo que buscas, por lo que sueñas.
Un día nos daremos cuenta, y caeremos uno a uno, que no luchamos lo suficiente, que no hicimos lo suficiente, nos lamentaremos de no dar nuestro máximo en la vida ya sea laboral, emocional, familiar, deportiva.
Esta crítica debe ser totalmente constructiva, para perder el miedo a correr riesgos, para crear una sensación de autosatisfacción, para crecer simplemente.
Será una alegría grandísima para los que te rodean, y un gran colofón a este blog de crítica.
Gracias por la atención.

domingo, 21 de julio de 2013

Estás castigado

Cuando no tengas nada que decir, mejor estás callado.
Cando non teñas nada que dicir, mellor estás calado.
Quando non hai niente a dire, meglio stai zitto.
Cuando no tengas nada que decir, mejor estás callado.
Cando non teñas nada que dicir, mellor estás calado.
Quando non hai niente a dire, meglio stai zitto.
Cuando no tengas nada que decir, mejor estás callado.
Cando non teñas nada que dicir, mellor estás calado.
Quando non hai niente a dire, meglio stai zitto.
Cuando no tengas nada que decir, mejor estás callado.
Cando non teñas nada que dicir, mellor estás calado.
Quando non hai niente a dire, meglio stai zitto.
Cuando no tengas nada que decir, mejor estás callado.
Cando non teñas nada que dicir, mellor estás calado.
Quando non hai niente a dire, meglio stai zitto.
Cuando no tengas nada que decir, mejor estás callado.
Cando non teñas nada que dicir, mellor estás calado.
Quando non hai niente a dire, meglio stai zitto.

sábado, 20 de julio de 2013

Epístola

É totalmente distinto. Non che importa o máis mínimo, xa podo dicir mil cousas que non che importa e esa falta de interés faime sentir estúpido... iso non o vou a permitir.
A miña concentración vai a continuar centrando os meus movementos e iso non o podes disturbar, porque non o vou a permitir. Prescindirei de todo o necesario por moito que me guste, por moitísimo que me guste. En ocasións os demáis tamén cometen erros e teño que deixar de asumilos. Responsabilízate das túas accións, cómete o orgullo e asúmeo, as desculpas sobran, demóstrao con actos.
Sí, é verdade, estou moi enfadado, pero non me vai a influir. Volvín a ser xeo no medio do verán. Volvín a ser xeo no confín da montaña. Volvín a ser xeo mentres o corazón é un volcán.

jueves, 18 de julio de 2013

Ao pasar de mil

Foi de repente, como todo o inesperado, cambiou a túa actitude e o universo deuse conta.
Así de repente, como todo o inesperado, aparecen os raios de sol entre as copas das árbores para mostrarche onde estás, para guiarte.
Tan de repente, como todo o inesperado, pode ser unha película, a choiva, un bico, un soño, unha canción, un regalo, un adeus, un reencontro, a neve, unhas pequenas pedras...
Todo o inesperado fai que caias ou voes, pero cambiará o teu estado, fará que te movas, que espertes, que reacciones.
Onte foi un día lungo, de máis de mil horas, con máis de mil pulsacións, con mil bágoas, con mil historias, con mil sorpresas, con mil recordos, con mil sorrisos, inesperado.

sábado, 13 de julio de 2013

Vuoi la tua publicazione?

Estate vicino alla fine, un piccolo gruppo di ragazzi fanno una passeggiata vicino al fiume.
Il sole, l'aira, il acqua... avevano tutto per essere sempre giovane. Sempre faccevano quello che volevano, avevano soldi e tempo per spendere... oh che bella vita, la musica suonava al ritmo delle suoi bici.
La mia sorpresa quando quella ragazza si ha svegliato e ha detto: io voglio salire!
Brava, non ho un'altra parola, a queste momento la sua imagine per me era ammirevole. Cinque kilometri di salita, una oportunità per dimostrare che lei puo fare quello che vuole.
Buon viaggio, grazie per tutto.

martes, 9 de julio de 2013

Tramonto = ilusión

A ventana aberta permitía respirar ese aire viciado pero fresco. Asomeime para saciar a miña curiosidade, e degustarme con ese intre onde dubidas se as túas predicións son fruto da razón máis imparcial ou da impulsividade dos teus sentimentos. Foi nese intre onde o ceo se veu abaixo. A auga levaba consigo meses de problemas e nubes, lavando e incluso arrancando todo aquelo superficial e impuro.
Agora está lavado e non me importa, dirás o que queiras pero os actos sempre falan máis alto do que as túas palabras poden gritar.
Estarei perdido, porque as miñas marcas nas rúas foron borradas. Se queres acompañarme terás que adaptarte, non te vou a seguir. Escarmentei suficientemente como para deixar ao meu instinto, e seguir os pasos que me levaron a errar.
Estou moi cansado, pecharei os ollos para ver onde me dirixo, sen deixar de estar atento, recordando o pouco que aprendín, esquecendo o pouco que me regalaron, vendendo todo o que poida ter valor para comprar paciencia e con ela aturarte.
Mañá levantareime sen fame, un día lungo e productivo e ti non poderás impedilo.
Un ano despois todo volve a comezar. Benvido á aventura.

domingo, 7 de julio de 2013

La extraña pareja

Dr Jeckyll & Mr Hyde se pelean, se aman, se odian, se abrazan, se conocen, se entienden, se cuidan, se ríen, se hablan, se gritan... comparten.
Su mundo está lleno de locuras, diversión, desorden, informalidad... hasta que llega un punto donde todo se vuelve serio, donde todo deja de tener importancia y se deja al margen para atender aquello que es prioritario. Es en ese momento donde se sacan su máscara, aquella con la que el mundo está hecho de caramelo y gominola, y la madurez fluye.
Es la generación de transición, aquella que está en el precipicio, y es ahí donde viven. La perdición de los noventa los llama a gritos desesperadamente. Afortunadamente sus influencias eran puras y su alma en parte es pulcra... ahora depende de ellos. Seguirán siendo bipolares pero podrán elegir que lado será el dominante.

miércoles, 3 de julio de 2013

M

Pode ser que eu lle de as voltas a todo en vez de disfrutar os momento. Simplemente será, sen pensar no que puido ser, no que sería, ou no que foi.
Todo me da rabia, a miña impotencia supera á paciencia e todo o que sae dos meus adentros é cruel e despiadado. Por momentos son incapaz de esquencer esos detalles que me escocen, esos detalles que tanto dano me fixeron e me fan cando veñen á miña memoria... erradamente quero botarchos en cara e pagarche coa mesma moeda, a venganza que fai que se reabra unha ferida volvendo a equivocarme.
Sei que perdín moito do que con esforzo gañei, non son tan estúpido.
Deixaron de preocuparme moitas cousas, so espero que algún día ti teñas tan claro o que queres que vaias a buscalo.

sábado, 29 de junio de 2013

Se acaba

Lo has logrado.
Derrotado me retiro a sacar conclusiones.
Pero recuerda, nunca me he rendido y si en algún momento soy mejor que tú, caerás. No lo olvides.

martes, 25 de junio de 2013

Cinco días

No medio do temporal é onde me sinto cómodo. Aquí, neste preciso momento onde todo parece en calma pero sei que todo vai a estoupar sen remedio.
Claro que en vintecatro horas sairá o sol, claro que si, pero o bonito será pensar que sobrevivín ao temporal. O sol será o de menos, o importante será que estarei alí para velo.

viernes, 21 de junio de 2013

Todo o que me dixeches

Parece que non, pero as veces escoito aquelo que me din, que na maioría de casos é polo meu ben.
Sempre é unha aventura, ao principio todo é estrano e pensas que eres idiota facendo isto que non ten sentido. A paciencia vaise esgotando pouco a pouco pero se es quen de soportalo un intre suficiente ao final chega un inesperado xiro que o convirte todo en maxia, que fai que todo valga a pena, que o esforzo esté recompensado.
Claro que te escoito e penso no que dis, interprétoo, porque son así de complicado, e saco as miñas conclusións.
Nunca queiras a ninguén máis do que te quere a ti.
Non o podo comprender... quizás algún día o entenda, ou quizás un día acabe por darche a razón.

miércoles, 19 de junio de 2013

benvido

Toma asento e prepárate a presenciar outro momento maxistral nas túas experiencias.
Vovle a sentirte nesa montaña rusa de alegrías e penas, finais frustrados e incomprensión.
Benvido ao alucinante mundo da presión, antesala da operación bikini. Coma sempre son recomendables os líquidos e o aire fresco.
Adapta ese punto estresante que te asfixia para producir rendemento e revertilo en productividade.
Completa a túa concentración para enfocar obxetivos que che darán a vida.
Escoita e valora sen perturbarte, tranquilo.

lunes, 17 de junio de 2013

Me haces daño

Evidentemente.
Lo haces, lo sabemos perfectamente, estamos jugando a eso. Un juego tan peligroso y en apariencia inútil que da una idea de lo irracional de la situación.
Tú en tu mundo yo en el mío, buscándonos la vida, buscando nuestros apoyos... intentamos disimular las necesidades, poniéndonos esa careta de felicidad donde ganar es lo más importante y competir es natural. Me encantaría descubrir algún día lo que opina tu mente, lo que de verdad piensa, lo que de verdad quiere hacer, lo que de verdad quiere y lo que está dispuesta a hacer para conseguirlo.
Evidentemente.
Me haces daño porque yo lo busco, porque sabes como hacerlo, porque me conoces, porque me importas, porque yo también te lo hago.
Me haces daño porque no conseguí mi objetivo y eso me frustra.
Para hacer daño tiene que existir un vínculo...

viernes, 14 de junio de 2013

tête de mule

Tu es formidable. Voila pourquoi j'habite avec toi. Parce que je veux tous les jours voir tes yeux. Tu es formidable.
Je ne peux pas dire tout ce que je veux dire... mais je peux sourire, je peux dire "choukran", je peux dire tous  sans ouvrir ma bouche... parce que je n'ai pas besoin de parler pour m'exprimer.
Bisous.
Hoy estoy en el suelo.
Llegado a este punto me queda mirar al cielo, mirar a las nubes. Llegado a este punto me queda levantarme. Llegado a este tan amado punto solo vale demostrar mi fuerza, mi valor, solo vale demostrarme a mi mismo que estoy preparado para arreglar mis errores, asumirlos y solucionarlos, es la única salida, no hay dudas.
El suelo es un sitio cómodo a pesar de ser duro, es un lugar tranquilo donde reina la mediocridad, donde te puedes sentir importante siendo quasi-mediocre, donde te acomodas y te sientes bien dejando pasar oportunidades.
Me equivoqué. Lo asumo en plenas facultades mentales. Me equivoqué totalmente. Ahora me gustaría ser arriesgado, pero lo único que creo que pasaría si fuese arriesgado es que parecería cobarde, y en este preciso momento la apariencia también es importante, también hay que tenerla en cuenta y arreglarlo todo. Me equivoqué sin dañar a nadie más que a mi... pero eso no es escusa, no es motivo, no es razón, no es nada, no vale nada. Debo exigirme lo máximo siempre. Debo exigirme la perfección siempre. Debo y estoy dispuesto a hacerlo, con lo que implica implicación y esfuerzo. Debo hacerlo porque me lo debo, porque me olvidé de cosas tan importantes como aquellas que me definen y eso en una persona es deplorable.
Hoy estoy en el suelo pero mi rodilla está ya hincada y si alguien me conoce un poco sabrá que el tobogán que es mi vida me vuelva a llevar fuera del suelo en cuanto deje de ser un estúpido.

jueves, 13 de junio de 2013

"Exageráis la hipocresía de los hombres. La mayoría piensa demasiado poco para permitirse el lujo de poder pensar doble." Marguerite Yourcenar



miércoles, 12 de junio de 2013

Suciedad

Allí donde esa sociedad siente orgullo yo siento pena.
Se vanagloria de logros atroces.
Donde ve luz, alegría y divertimento yo veo decadencia.
Tu dices sociedad y yo veo suciedad.
Es una diferencia sutil en cuanto a letras, casi insalvable en moralidad.
Compasión mutua, nada más.

La nostra fine


Sei furba, conosci tutto quello che mi fa sufrire, piangere, ridere, sentire, arrabiare... ma conosci la fine?
Se conosci la tua ti invidio
Se conosci la mia ti adoro
Se mi la raconti avrai tutto quello che vuoi

martes, 11 de junio de 2013

Paciencia é o teu segundo nome

Inspira, un, dous, tres... retén, un, dous, tres... expira, un, dous, tres... retén, un, dous, tres... inspira...

lunes, 10 de junio de 2013

Alessandro

55 años bien llevados, barba canosa descuidada-arreglada, pelo corto, estatura media baja, manos fuertes, unos setenta quilos, divertido, agradable, hablador...
- Que buena idea!
- Si, después de la lluvia siempre es bueno un poco de aceite.
- Me esperas un minuto y le hechas un poco a la mía.
- Sin problema.
Ojos azules, chaqueta vaquera, con seguridad y atrevimiento.
- Muchas gracias por el aceite.
- No es nada.
- Sabes que la mayoría de los problemas cerebrales son por falta de oxígeno? Pues sí, incluso la depresión, lo que pasa es que no quieren decirlo para seguir vendiendo pastillas, pero es así. Lo que necesitamos es respirar. Hay días que no somos conscientes que tenemos que respirar, no pensamos en ello. Deberíamos pararnos todos los días y respirar como mínimo diez minutos con el vientre. Supongo que tu serás estudiante... imagina que estás delante de tu profesor... o de tu novia, me da igual. Estás mirando a esa persona a los ojos y te empieza a soltar un rollo que no te importa ni lo más mínimo, o que te hecha una bronca que tu tenías claro que te iba a caer. Tú te plantas allí de pie y comienzas a respirar profundamente con el vientre, tres segundos de inspiración, tres de retención, tres de espiración, la regla de los tres segundos. Tú haces esto y que la respiración fluya, tranquilamente, verás como cuando acabe de hablarte incluso te lo agradecerán, hazme caso. Supongo que lo sabes pero somos energía, y tú la transmites. Cuando estás delante de alguien lo que ves son vibraciones de onda que tus pupilas interpretan como colores. Pero es simplemente energía en forma de ondas. Si ahora emito ondas de radio estas te traspasan. Estamos compuestos por células, estas por moléculas, estas por átomos y estos tienen un núcleo en torno al que giran electrones. La mayor parte del átomo es vacío, es nada. Estamos formados en su mayoría por nada, por vacío. Cuando alguien te toque las narices piensa en el vacío, que es lo que somos. Cuando algo te preocupe mételo en el vacío y que se quede ahí. Somos vacío, no lo olvides.

sábado, 8 de junio de 2013

MERS

Es increíble. Todos sabemos que la única ley que tiene vigor el la naturaleza humana es la ley de Murphy.
Esa fuerza de atracción te lleva a ese agujero negro, inevitable, donde siempre hay un pequeño paso para ir a peor.
Ahora estoy inspirado para escribir, no quiero hacer otra cosa... evidentemente esto se debe a que tengo un examen próximamente y no quiero estudiar.
Salgo a la calle y está completamente llena de puestos de flores, plantas, árboles y todo aquello que tiene que ver con naturaleza viva. El olor me atrae y solo quiero pasear con los ojos cerrados.
Intento escapar y buscar la concentración en esa plaza tan grande y soleada. Mi sorpresa es inmensa al ver que hay una fiesta del helado y yo peco irremediablemente comprándome un abono de diez helados.
Pensándolo bien, exámenes hay muchos, plantas y helados pocos. Aprovechemos.
Tienes prejuicios contra otras culturas porque eres un ignorante, porque no entiendes y te dan miedo. 
Yo tengo prejuicios contra ti, contra ti y todos esos individuos intolerantes, me das pena.
Cuando no atiendes a razones y te cierras me das rabia, no quiero escucharte, no quiero saber nada de ti, no puedo soportarlo... me enfadas.
No te das cuenta que lo único que haces es demostrar que eres ignorante, que no has aprendido nada como persona, eres un fraude y estando contigo me siento mal, siento que soy parte de tu fraude... y eso no lo voy a tolerar.
Húndete en tu propio fango, respira todo lo que quieras... yo seguiré mi vida, porque mi mentalidad me dice que mis principios me darán la vida.
Totalmente abandonado a su destino. Uno a uno decidieron tomar otros caminos distintos, sin mirar atrás para no hacerse daño, con paso firme y decidido.
Es una forma cruel de demostrar que los argumentos no eran ciertos, que eran engaños y como tal se transmitían... las palabras pueden decir muchas cosas, la mirada es la que tiene la última palabra.
Ahora reina el miedo y la inseguridad, ¿donde está el optimismo? El optimismo está en un futuro próximo donde todo vuelve a crearse, y si tiene que tener sentido lo tendrá.
Uno a uno decidieron tomar otros caminos distintos, sin mirar atrás para no hacerse daño, con paso firme y decidido... con paso firme y decidido... con paso firme y decidido... recordando que el mundo es redondo.

jueves, 6 de junio de 2013

Dimi il tuo nome

Gridalo. Una e altra volta. Grida queste nome per fare sapere a tutti che tu sei li.
Mi arrabio, si, troppo. Mi arrabio con quella gente che si crede inferiore, quella gente che a un certo punto si mete soto il suolo e neanche piange perche non vuole fare rumore. Grida!!!!!
Una e altra volta. Grida il tuo nome al celo, tu sei forte, grida il tuo nome. Sei gentile, sei forte, sei inteligente. Gridalo.
Piange per sapere che tutto è vero, gridando il nome che i tuoi genitori hanno scelto per te, il nome che ricordarano.
Grida forte perche ho bisogno di ascoltarlo e sapere che è vero.

Berrao. Unha e outra vez. Berra este nome para que todos sepan que estás.
Enfádome, si, moito. Enfádome con aquela xente que se cre inferior, aquela xente que opta por meter a cabeza baixo terra sen sequera chorar para non facer ruído. Berra!!!!
Unha e outra vez. Berra o teu nome ao ceo, eres forte, berra o teu nome. Eres amable, forte, intelixente. Bérrao.
Chora ao saber que todo é verdade, berrando o nome que che puxeron teus pais, o nome que será recordado.
Berra forte porque necesito escoitalo e saber que é de verdade.

martes, 4 de junio de 2013

je t'adore

L'ho scrito male, ma tu lo hai capito. Parce que quand je me réveille avec tuoi... tout est différent. Ese sol as seis da mañá espértame e fai que pase todo o día cansado.
Estou cansado de todo. Vou a intentar estudiar.

lunes, 3 de junio de 2013

Leccións da vida

De pe, imperterrito. Esquivar deixou de ser o teu obxetivo, agora aguantas de pe. Inmobil, concentrado. Pasaches de ser áxil a intentar ser forte. Recibir todos os golpes e asumilos como propios. Recibir unha e outra vez aínda que non sexan lóxicos. Recibilos e aceptalos por ser estúpido, por non facer caso a todas esas voces que che tentaban a ser frío, a non deixarte levar. Agora recibes golpes.
As marcas da túa pel son efímeras, non che deben preocupar. Efímero non quere dicir sen importancia, pero non che deben preocupar. Efímero non quere dicir simple, pero non che debe preocupar. Efímero é sutil, delicado, fugaz... ti es tan efímero como estúpido.
Estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido, estúpido... cando unha palabra se repite un número suficiente de veces deixa de ter sentido.

jueves, 30 de mayo de 2013

"Domani ti svegliarai felice.
Io potrò essere un sorriso per te, il bello ricordo de quello momento dove tutto era delicato, gentile, amabile, dolce... il ricordo delle coccole, delle baci, della fiducia... tutto per avere il tuo sorriso, la tua felicità.
Se tu lo pensi bene non hai perso niente. Adesso ritorni alla tua vita, a quello per lo che tu fai un grande sforzo, quello che ti farà piu felice.
Se tu lo pensi bene non hai perso niente. Hai vinto."
R. L. T. (1968)

Extrañas sensaciones de atracción al caos

Lo vi. Te vi.
Caótico y peligroso.
Sucio y frío.
Las cosas son claras aunque no pueda entenderlas. 
Los actos hablan cuando las palabras escasean.
El caos no es desesperación, el caos es origen.
Veintitrés pueden ser días, horas o años.
Quiero vivir allí, porque no me ata nada, para ver un poco el peligro de cerca, para poder entender las cosas, para poder llegar un día a aislar mi cabeza lo suficiente para poder lograr comprender porque sucede así, porque la apatía.
Sí, he dicho caótico... pero menos que lo actual.
Sí, he dicho peligroso... pero me hará despertar de mi sueño.
Sí, he dicho sucio... pero llevo nueve meses viviendo entre mierda.
Sí, he dicho frío... lo necesito.
Por mucho que siga retorciéndome lo asumiré.

martes, 21 de mayo de 2013

Rugiada

Tu importancia se difumina, lo sientes. Eres lo suficientemente inteligente para ver un poco más allá de tus propios pies. Los detalles lo son todo, pero los tuyos son insuficientes, eres insuficiente. Sí, es una cualificación por debajo de lo mínimo requerido en cuanto a actitud y aptitud.
Equivocarse puede ser cuestión de suerte o de oportunidad un número limitado de veces, lo que viene después es el error, eso que estás cometiendo muy a menudo.
Es muy fácil decir que da igual, que no tiene importancia... tu siempre se la das, al igual que tu apoyo, tu comprensión, tu vida... y no es suficiente.
Si lo piensas bien, aquel árbol que tanto te gusta, o aquel otro que tanto te gustaba hasta que te lo arrebataron de las manos, estaban retorcidos. Sus formas sinuosas te daban confianza y posibilidades, su naturalidad te mostraba simpatía. Y es que era el sufrimiento lo que se reflejaba en su estructura, todo aquello que se marcó en sus ramas debido a grandes traumas y fortalezas, debido a incidentes. 
Quizás algún día crezcas como árbol. 
Quizás algún día luzcas frondoso en la soledad de una gran pradera coloreada con flores. 
Quizás tus raíces encuentren sustento y podrás volver a saborear ese agua que tanto añoras. 
Quizás.

domingo, 19 de mayo de 2013

Col du Galibier

Misticismo e historia se unen en una alianza perfecta. Espectáculo y nieve se congregan en sus proximidades. Frío y sol caracterizan sus días.
El niño ansioso por descubrir sus misterios se echó a llorar desconsolado ante el muro de nieve. Tras una senda de frío, esfuerzo e ilusiones todo se vino abajo. Los falsos túneles reflejaron su llanto al pasar, la nieve lo acariciaba, el viento y el frío intentaban burlarse de el y la montaña benévola lo invitaba a probar otro dia.

viernes, 17 de mayo de 2013

Roberto Vidal Bolaño

Así como falan as augas rebuldeiras ao petar coas rochas teimudas. Así como fala o vento zoando nas ponlas máis elevadas dos pinos. Así como falan os camiños enrevesados i escondidos. Así como fala a costa cambiante entre dozura e rudeza. Así como falan os montes redondos i enigmáticos. Así como fala a choiva constante e rítmica. Así como falan as pedras, o sol as cabuxas o ceo. Así como falan as flores, as bruxas, os cregos. Así como falan os toxos, o oruxo, o medo. Así como falan as vides, as cruces, os queixos. Así como fala o neno coa nai, o labrego. Así como fala ata a morte para que todos a escoiten, porque falar non ten cancelas, porque falar non ten medo.

miércoles, 15 de mayo de 2013

Malta

أمس ذهبت لرؤية لك، عاد الخاص بك ابتسامة تنوير لي والساقين الخاص بك يتم إرجاعها إلى والتفويضية وعينيك مرة أخرى أصبح هدية عظيمة. شكرا.

Siamo nella merda

Stai vivendo oggi.
Lo piu importante è il tuo sorriso ogni matina. Qual è il problema?
Vedrai domani quello che succedera. Se tu cominci a preocuparti per quello che può succedere non aprofitarai quello che stai vivendo. 
Prova di farlo, prova di avere un buon ricordo, prova di salvare nel tuo pensiero  il momento che ti ha piaciuto, il momento che ti ha sorpreso, un numero, una lettera, il quaranta quatro, il sedici, la ese...
Per me questa frase deve avere un altro senso, deve rappresentare felicità, deve rappresentare affetto, amicizia, fiducia... tutte queste parole che non si trovano così facile.
Lo so, un giorno arriverà, un giorno avrà freddo... ma io non mi dimenticherò di tante parole, di tanti gesti, di tante coccole.

martes, 14 de mayo de 2013

Pecetto

Pouco a pouco van quedando atrás as nubes, esas que impiden que a claridade guíe os pasos. Pedalada tras pedalada mengua o osíxeno e aumenta o aire puro. Perdo de vista todo aquelo que representa, en xeral, a falta de valores. Adentrándome paseniño na natureza, intégrome, agudizando os sentidos da vista, do oido e do olfato reprimidos para non sentir todo aquelo que aborrezo. O cansazo faime sentir vivo, faime sentir útil, dame razóns para soportar farsas e enganos da vida artificial. O cumio sempre é o obxetivo evidente, pero non o principal...
Aquel pequeno pobo álzase preto da montaña para observar todo aquilo que acontece no val e aloumiñalo coas súas cerdeiras en flor que nun tempo non moi distante saciarán a miña fame. 
Con todos os meus sentidos activados volvo á realidade polo camiño máis escabroso posible, cheo de enerxía natural e todo comeza a fluír. Os paxaros desvélanse ao meu paso, silencioso e imperceptible, con pes de gato. Serpes e demáis saurios abandoan a súa posición de captación de enerxía por instinto, tras comprobar que fiarse dos humanos sempre é un erro.
As herbas da cuneta comezaron a moverse e a auga volveu a correr libre, o vento apareceu e o tempo parouse. A dous metros de min a preciosa besta saltou para comezar unha carreira cara a tranquilidade, montaña abaixo, ignorando aquelo que o rodea porque non é importante. O xabarín è o rei da montaña, e como tal reclama o seu terreo. Non serei eu quen llo impida.

el Gran Verde

Encarcelado e impotente se retuerce de dolor, intentando liberarse de sus ataduras, de sus límites y sus limitaciones. Incomprendido se da por vencido, dejándose llevar por el viento, sin rumbo, siempre a la deriva, señalado para bien y para mal.

domingo, 5 de mayo de 2013

Ti piace il rosso?

Mi sveglio presto, con energia. Il sole cerca il piccolo buco nella finestra per dire che il giorno è cominciato, per dire che la tua vita ha bisogno di qualcosa in piu che dormire... e io lo ascolto. Con attenzione ascolto quello che vuole dire, concentrato e con interesse.
Mi parla piano. La sua voce si muove con il vento raccontandomi quello che ha visto. Sempre mi dice quanto gli piace quella montagna, da settembre sempre dorme con lei, dimenticando il mare, dimenticando tutto ciò che è accaduto in estate. Gli piace accarezzare la sua pelle e fondere la neve piano, per scoprire la sua vera geografia, nascondersi dietro gli alberi disegnando con le ombre figure che solo esistono nella sue mente.
Il ricordo del mare mi fa pensare alla spiaggia con il caldo e non voglio piu la mia maglia. Devo uscire e respirare un po', camminare una lunga via nel mezzo della strada senza paura, il sole mi guarda.
Mi vesto e prima di aprire la porta mi rincontro con il cioccolato... la mia tentazione non mi lascia uscire e mi chiama dalla cucina. Sono debole, per favore non essere crudele.
Nella via le macchine non mi lasciano ascoltare l'astro re. La natura si esprime in un modo diverso nella città, un modo che non mi piace per niente. Dove camouflage non significa verde o marrone, dove silenzio non significa sicurezza, dove albero non significa rifugio, dove fiume non significa ossigeno... voglio fuggire a quella montagna e scoprire tutto quello che mi racconta il mio amico, ricominciare a respirare e pensare tranquillamente ascoltando l'acqua uscire della sorgente.


murmures

Por mucho ánimo que tengas o aparentes, a pesar de todas esas máscaras y disfraces que utilizas, aún con toda esa palabrería barata que distrae del tema principal... necesitas esos detalles que te mantienen en pie.
Esos gestos sin razón momentánea te dan la vida, te alegran y apoyan. El más sutil abrazo, el más delicado detalle, solo es esa señal que hace que sientas que se acuerdan de ti, que valoran tu presencia. Muchos momentos no necesitamos más que una mirada, una palabra, una sonrisa, una confesión, un lamento...

Sus ojos

Un día nuestras miradas se cruzaron. La intensidad me hizo daño, llegando a irritar mis ojos. No pude comprender la pureza que veía, la sensibilidad. La perfección comenzó a dañarme y atraerme para despojarme del resto de mi vida. Nada valía la pena, todo era simple y decepcionante. Sus ojos eclipsaron mi percepción. Sin rumbo fijo, mi mirada desesperada se comporta como un adicto en busca de su desahogo. Recuerdo aquel domingo... al igual que hoy... y me invade una sensación de impotencia. Dormir poco, pensar mucho... la conclusión se resume en una mirada.

viernes, 3 de mayo de 2013

Soy de Ragusa

Al final todo se resume en ver quien es el más débil. A quien le afectan las cosas, quien puede soportar menos, es una cuestión de fortaleza.

La mafia ya no mata... ahora se dedica a extorsionar y tejer entramados políticos que llegan hasta todos los puntos de la sociedad. Esa imagen peliculera con el calor y los matones se quedó atrás. Los focos de poder están en el norte y es allí donde trasladan sus actividades para controlar grandes eventos, infraestructuras, asociaciones, droga...
La mafia es negocio, es política, es buscar el beneficio propio a costa de una competencia desleal basada en actividades ilegales de tráfico (ya sea droga o armas). Este cáncer se extiende por todos los polos de poder, sin remedio, sin que una sociedad dormida le pare los pies.
Existen grupos de periodistas que lo denuncian, que investigan, que publican todo aquello que piensan y descubren para ser honestos con lo que creen. Mi respeto hacia ellos es infinito, mis letras están a su disposición.

Las luchas justas siempre son muy largas, pero el débil lucha sin razón y la razón es fortaleza.

jueves, 2 de mayo de 2013

Cada un debe aguantar as súas, chegar a cama e ser capaz de soportar todo o que poida xirar na súa conciencia. Que descanses (so se o mereces)

veintiuno de abril

Fatídico día.
La escasez hizo secar el manantial. 
Todo aquel torrente desapareció, dejando a su paso una enorme polvareda que no me deja respirar, que no sacia mi sed, que no aporta frescura a mi seca piel...

Fatídico día donde el nosotros dejó de ser tuyo y mi soledad comenzó a recuperar su puesto. 
Mi adicción a la naturaleza está coja sin ti y busco refugio en cuevas horadadas en la nieve que vuelve a reinar los montes, sin hacer caso de lo que la primavera significa.


Triste y melancólico caminaré hacia la fuente lentamente, disfrutando de la brisa, aguardando el regreso del agua.

arrisquemos con amigo

Queremos resumir todo aquelo que nos acontece para expresalo en forma de victoria ou derrota. 
Pretendemos sintetizar ao mínimo as cousas que caen nas nosas mans dándolle un sentido práctico.
Dispoñémonos a crear valoracións simplistas e vanais dos máis complexos sentimentos, esquecéndonos que o ideal sería sentilos e non comprendelos. 
A diferencia entre disfrutar das boas cousas ou preocuparte polas malas está na actitude que decidas ter.
 Poderás crer que isto é un alegato en favor do "carpe diem"... eu chamaríao un alegato pola saúde mental.

miércoles, 1 de mayo de 2013


Hablemos de dinero.

Grito sin parar, al aire, al cielo, suplicando lluvia para borrar de mi piel las marcas de la efímera existencia. El contacto con la tierra me tranquiliza, los árboles me proporcionan oxígeno y muchas veces sustento y cobijo. La tranquilidad solo se ve turbada por alguna que otra pelea entre animales que no se alarga mucho.
Miro a los ojos de la persona que me acompaña y vuelvo a esbozar esa sonrisa que termina en un tierno abrazo.  
Je ne comprends pas. Non posso capire. Why do you say this?
Terás toda a razón do mundo, e aínda así non é suficiente. A choiva caerá incesántemente no tellado, creando ríos, escorregando e limpando as tellas, levando nese torrente crepuscular todo aquilo dubidoso, todo aquilo sen suficiente aplomo para resistir o atractivo da diversión. 
Hablar en clave es divertido, me hace sentir especial, a todos nos pasa. Nos gusta que nos pregunten que significado tiene, tirar de la cuerda un poquito más, acercar la comida hasta un punto donde casi se saborea para apartarla de golpe. Esto puede ser entendido como crueldad.
Jeg elsker dig rigtig meget. Mutta te minut kärsivät enemmän. Hayatımda oldu en iyi şey sen. Она должна быть все проще. Das Ergebnis bleibt abzuwarten. Beijos Księżyc.

lunes, 29 de abril de 2013

Ciento veinticinco días

Se hace esperar. Remolonea como un gato al sol deleitándose al no hacer nada en absoluto. Esa sensación de ansiedad te atrae y hace más larga la espera.
Fuera de valoraciones sobre la paciencia y sus menesteres la espera es excitante. Darle tiempo a tu pensamiento para imaginar mil posibles acontecimientos, ilusionándose con aquellos más atractivos, aumentando el deseo de que llegue el momento de tirar de la cinta para abrir la caja y descubrir finalmente todo aquello por lo que tanto llegaste a sufrir y en lo que no pudiste dejar de pensar por más que lo intentaste.
La confianza se hace de rogar, las vacaciones, los resultados, esa comida que está en el horno... vale la pena.

domingo, 28 de abril de 2013

Seize

ce jours là je vais bien me souvenir du chiffre seize alors que c'est pas mon chiffre porte bonheur, mais aujourd'hui grâce a ce chiffre  j'ai découvert pas mal de chose, pas mal de sensation, qui c'est la vie nous réserve toujours de belles surprises peut être qu'il deviendra mon chiffre porte bonheur.

sábado, 27 de abril de 2013

Sin dedicatorias

Puede que te sorprendan los medios, el idioma, la situación. Puede que te sorprendan tantas cosas... Mereces todo, no será esta la primera vez que te lo digo, posiblemente tampoco la última.
El aprendiz escuchó con atención al maestro pero no llegó a comprender todas las metáforas que generaba el anciano. Ante esto pidió otra explicación y el maestro le ofreció un melocotón. Le dijo si lo quería lavado, con respuesta positiva. Le dijo si lo quería pelado, con respuesta positiva. Le dijo si lo quería cortado, con respuesta positiva. Le dijo si quería que lo comiese por el...
La alegría puede ser debida al sol y al brillo que desprende. La alegría puede ser debida a la lluvia y su vivacidad. La alegría puede ser debida a la luna y su misterio. La alegría puede ser debida al viento y su fortaleza. La alegría puede ser debida a la montaña y su dureza. La alegría puede ser debida al mar y su soledad. La alegría puede ser debida al campo y su tranquilidad. La alegría puede ser debida al río y su melodía. La alegría puede ser debida a la nieve y su pureza. La alegría puede ser debida a la tormenta y su peligrosidad. La alegría puede ser debida a esa minúscula e imperceptible partícula que inunda la mente y da brillo a la mirada, esa mirada que no deja dormir.
Los ojos reflejan el agua que se ve desde la ventana, solo quieren sentirla... otra vez.
Una persona sin palabra no tiene respeto hacia sus semejantes. Tus valores muestran tu grado de sociabilidad, tus posibilidades de aceptar y valorar otras personas diferentes a ti.
Por mucho que identifiques y critiques defectos ajenos, lo único que puedes modificar es tu comportamiento, tu actitud y tu disposición. Si ellos se equivocan en facetas donde tu también pecas, deberás sellar tus labios y morirte de rabia al saber que ellos sienten lo mismo contigo.

La impuntualidad es reflejo del egoísmo. Saber escuchar debería ser obligatorio.

viernes, 26 de abril de 2013

Gracias. Se debe decir más veces. Pero algunas se merecen especialmente.
Vuelves a llegar a un lugar indescriptible, donde tus manos se vuelven poderosas y puedes controlar todo.
Vuelves a llegar a la posición justa, donde todo se vuelve agradable y los sonidos vuelven a inundarlo todo a su paso, torrente imparable que no tiene fin.
Vuelves a llegar con tus manos de pianista controlando la situación, moviéndose como por el teclado, ligeros y sin dudas los dedos se dirigen precisamente a su posición sin necesidad de ningún otro sentido ni guía.
Vuelves a llegar y ahora no te gusta... mira que eres caprichosito.

jueves, 25 de abril de 2013

Errores

Me enfado.
Entro en un estado de tensión interna y activo totalmente mi mente para que pueda controlar mi cuerpo.
Me enfado muchísimo cuando me equivoco, cuando no sigo mi instinto. Todo se oscurece y mi mente se nubla, aparece ese perturbado original y pretende controlarlo todo y hacerlo más fácil.
Me enfado de manera inmisericorde cuando sigo recomendaciones que se ciertamente que son erróneas, me siento débil, me frustra no controlar mi destino.
Me enfado hasta límites que ni la persona que más me conoce en el mundo creería. No soporto esa sensación de derrota, de estupidez.
Me indigno conmigo mismo y no quiero saber de nadie, me encierro en mi odio para escarmentar de todos los pecados cometidos, por todas las veces que la boca se abre para decir estupideces, por todas las decisiones externas.
Me siento tan mal que el odio me ciega y me atrae hacia temores insospechados en la más recóndita soledad de mi alma.
Y todo esto bañado con una fina capa de delicadeza y tranquilidad que hace pasar inadvertidos todos mis temores hacia mi propia personificación de pensamientos compactos.

San Maximiliano María Kolbe

A esas horas onde non se sabe ben se é hoxe ou mañá, onde a noite é tan longa que xa se considera día, o corpo repousa sobre o tellado. Agotado e desilusionado a espalda capta a pouca calor que puidesen ter as tellas gardado do sol pasado. 
O medo ás alturas convírteo todo nun xogo perigoso e tenso que ralentiza os movementos para centrarse nos pensamentos. O agotamento mental invade todo dunha rabia contida por todos os malentendidos, por todas esas incorrecións, por toda esa falta de detalles que brotan no momento da incoherencia. É un xogo perigoso onde o cansancio acaba por aburrirte, onde se prefire calar antes que volver a errar. A indiferencia apodérase dun corpo cheo de iniciativa.
Todo se pode reducir ao máis simple, ou á terceira negación, sen embargo a escala de grises pode ser infinita. Personalmente creo que se queres que te coñezan tes que deixarte, senon serán esforzos innecesarios, totalmente en vano.

Ascensos

Dedicado a la luna:
Llegaste inocente, sin experiencia. Llegaste caminando con tu media sonrisa, tu media voz, tu media mirada, tu media escritura, tu media personalidad... pero llegaste.
Siempre recordaré el poco caso que te hacíamos y aún así me caíste bien, quise ser como tú, quiero ser como tú. Todo eran detractores. Esas son las personas con las que acabo empatizando.
Pasaste por todos los despachos, todas las posibles sustituciones, todos los marrones que nadie quería. Tú sabías que valdría la pena. Te encontré en primero, en segundo, en tercero, en cuarto, en quinto... eres un genio, mi admiración por ti crece día a día.
Espero ser como tú, Sito, espero trepar tan alto con esfuerzo. Creo que te lo mereces, sin hacer valoraciones de tu persona, creo que te mereces lo que tienes. Te felicito.

Iniciativas


http://www.youtube.com/watch?NR=1&v=FEc_e8pvIIE&feature=endscreen

http://www.youtube.com/watch?v=onMSv7RX0kE

http://www.youtube.com/watch?v=Mw2cy_7rWF0

miércoles, 24 de abril de 2013

Bocazas

Es ese último escalón desproporcionado, aquel en donde siempre tropiezas. Tus extremidades inferiores agotadas son reacias a esforzarse lo suficiente, a sabiendas que no se llevarán la peor parte.
Por mucho que reduzcas el número de escalones tropezarás siempre en el último, no te engañes, no es un problema de forma, es de fondo. Es la cultura o lo que quieras llamarle... pero no te engañes. Usa esa energía para superarlo todo. Deja de protestar, de desmotivarte, cállate!... si alguna palabra sale por tu boca que sea un grito de ánimo, de poder, de fortaleza... reserva el resto de tus fuerzas para levantar tu pie unos centímetros más.
Estoy muy cansado de ti, nunca me gustó la gente que bebe por cualquier motivo, aquella que nunca es capaz, la que cree que su príncipe entrará por su ventana sin tener que abrirla, los que no se valoran. Cierra el pico y cógelo.

martes, 23 de abril de 2013

14 213 36 514 710 815 912 1116

A terra chama insistente
sen vacilar, chea de alento.
Os días son estranos
dun calor persistente.
Os animais dubidan nos pasos
ven embruxos i enganos.

Queremos apurar,
vivir axiña, sen pausa.
Deixamos de prestar atención 
para poder chegar.
A meta céganos,
caemos na mesma equivocación.

Finalmente somos sustento
renegamos de avisos
ignoramos a causa.
Somos humanos.
Decidir es lo más fácil del mundo, lo hacemos constantemente, a cada paso. Comprar es decidir, hacer de comer es decidir, tener una conversación es decidir, ordenar el salón es decidir...
Aún así nos cuesta. Puede que existan pocos actos donde tengamos más experiencia y aún así nos cuesta. Nos cuesta mucho escoger el menú, nos cuesta mucho escoger un color... no hablemos de escoger pareja.
Decidir es lo más fácil del mundo, lo difícil es asumir el riesgo de nuestra elección, asumir que estamos apostando por una opción que puede ser peor que otra que descartamos.
Nuestra caprichosa mentalidad incrementa el valor de aquello que no tenemos, haciendo más duro el trauma.
¿Pensaste en la opción de que pasaría si tu elección fuese la opuesta? ¿Pensaste en lo que ganas? ¿Pensaste?

Polen

Llegarás por la puerta y las flores brotarán, un flujo continuo de vigorosidad demostrado con tu extraña silueta. Todo se moverá a tu alrededor sin saber bien a donde ir, sin saber bien el motivo, sin tener clara la razón.
Sabrán que has llegado, lo sabrán a ciencia cierta, sabrán todo aquello que te acontece a pesar de no querer.
Las flores son bonitas pero necesitan mariposas.

lunes, 22 de abril de 2013

En el tejado

Cualquier cosa vale para que te miren mal. De que les vale esa mirada?
Puedes ser una buena persona y estar en la ventana del último piso de un edificio de cinco plantas, con los pies colgando, con el ordenador en las rodillas tratando de escribir algo que valga la pena enseñar. Tratando de explicar la belleza de un cielo en la antesala del crepúsculo que intenta ocultar la luna tras una fina capa de vapor de agua descolorida por los coletazos del gran astro.
Nadie se paró a pensar que estés esperando que llegue ese gato magullado que vaga entre los tejados para compartir una mirada, un ánimo, un lamento, alimento...
Nadie se paró a pensar que estés esperando tus alas para echarte a volar.
Nadie se paró a pensar, porque si lo hubiesen hecho se darían cuenta que podrías tener una conversación interesante que le aportaría más beneficios que esa mirada insensible sin sentido.
Nadie se paró a pensar que el último recuerdo tuyo podría ser una mala mirada en vez de una sonrisa.

Puoi essere un po' onesto

Odio quella gente che non vive per se. Quella gente che vuole essere quello che non é. Quella gente che vive per dare una immagine, garantindo la ricebuta de lode anche se non é vera.
Se io non sono sportivo, non faccio lo sport davanti tutti. Se io non sono studioso, non studio davanti tutti. Se io non faccio la pulizia, non la faccio quando vieni qualcuno.
Uno ipocrita, l'altro stupido... buona coppia.
          Ante tanta admiración y halagos mutuos, nuestros egos siguen creciendo. Nuestras personalidades cruzadas se nutren, como tú bien dices. Adquieren esa energía exterior que necesitamos debido a nuestra dudosa naturaleza humana.
          Mientras, en la vida global, faltan iniciativas. Arriesgar nunca fue tan necesario. Reconsiderar todo aquello que es convencional. Incluir nuestras pequeñas (o grandes) ideas en el lugar adecuado. Actuar.
          Debemos hacerlo. Emprendamos iniciativas. Lancémonos con nuestros pensamientos, proyectos, sueños. Ayudémonos a nosotros mismos creando algo nunca visto, pero útil.
          Funcionalidad implica belleza. Únicamente debemos pararnos. Esto siempre fue natural para nosotros. No tenemos miedo a pensar. Tomemos las rendas y usemos todo este potencial. Entiéndeme.
          Estaremos dando más de lo recibido. Siempre lo hemos hecho, así podemos dormir tranquilos. Podemos hacer algo grande, realmente lo creo. Imaginación no nos falta. Nosotros representamos el presente de algo que no nos acaba de gustar. Obtengamos nuestros objetivos. Salgamos a descubrir eso que llaman sistema. Apliquemos por fin nuestras ideas.

domingo, 21 de abril de 2013

Puede que se use incorrectamente la primera segunda y tercera persona cuando se escribe o habla. Puede que se use para dar profundidad, o cercanía al evitar la forma impersonal actual. Puede que de seguridad. Puede que sea una excusa para mentir con máscara. Puede que los pronombres asusten o aterren. Puede que no sea voluntario. Puede que sea la espontaneidad hecha letras. Puede que sea la aliteración más lógica. Puede que sea una equivocación. Puede que sea una posibilidad.
"Candidatos a la autodestrucción, vengo a mostraros el camino de la redención, de la reintroducción al redil de la fe."
Os quedaríais atónitos si ese fuese el auténtico motivo de este blog, este apartado es una simple liberación de unos sentimientos arraigados en nosotros pero que son del todo ajenos.
No nos gusta hablar en primera persona de problemas personales, sino mostrar en ella la vinculación y la empatía que somos capaces de sentir por el temor del prójimo. 
No tengáis miedo a la profundidad de lo ajeno, sean curiosos y libérense de la jaula, el mundo es todo lo grande que ustedes quieran que sea, los límites están estipulados y manipulados por ustedes mismos y por vuestra mente.
Opriman su pecho, contra el esternón de su compañero.

Quien no arriesga no gana

Se rompió.
La cadena metálica puede resistir mucha fuerza pero no la oxidación y se rompió. Podrás pensar que todo es malo, que romper es malo. No te dejes engañar por las palabras, los escritores son astutos y te pueden hacer creer cualquier cosa.
Personalmente no estoy asustado ni preocupado, creo en mi honestidad... no estoy diciendo que sea una buena persona o un santo, estoy diciendo que puedo ir a dormir totalmente tranquilo sin tener que amordazar a mi conciencia.
Me acomodé en una vida sin riesgo, en la que nunca perdí. Siempre fui (y espero seguir siendo) muy competitivo y con muy mal perder, que no mal perdedor. La vida sin riesgo te aparta de la competición.
En la vida sin riesgo nunca pierdes... pero tampoco ganas.

sábado, 20 de abril de 2013

tête de mule

Este es un blog de crítica:
Todo lo que hace es lo mejor del mundo, lo más maravilloso, sin comparación. Los orgasmos vienen uno tras otro recordando sus proezas y actos solidarios, altruistas y cargados de generosidad. No necesita de nadie porque su lengua puede darle todo lo que busca y más. La hostia. Lo más grande. Es imposible decir con palabras todo porque todo no es suficiente para adorar su magnánima figura y persona.
Y sin embargo a mi me das pena... ohhh no, como digo eso? pues si! es lo que pienso.
Una persona consentida que no puede valerse por si mismo ni reconocer las bondades de otras personas (porque si, otras personas también las tienen). Me permitiré darte un consejo: valora las personas que te rodean y apoyan porque cuando la soledad te abrace sentirás mucho frío y entenderás que tus orgasmos solo se producían porque algún pobre individuo te escuchaba.
Buenas tardes.
El viento susurra palabras que solo las hojas más altas de los árboles pueden escuchar.

valoraciones

Me gusta pensar. Acariciar ideas y darme un paseo con ellas. Si. Soy ese tipo de individuo que todos creen que está en las nubes, o que está maquinando algo, o que le importa lo más mínimo lo que suceda a su alrededor porque su mundo es tan precioso que no necesita salir de ahí.
Me encantan los fumadores. Para mi son una fuente inagotable de pensamientos, de razonamientos, de risas, de cuestiones... me encantan los fumadores y abarcarlos de todos los ángulos posibles para entender como son capaces de sentir placer inhalando humo, me fascinan, lo digo honesta y sinceramente.
Un vicio como otro cualquiera y al que no puedo sucumbir. Cualquiera de sus múltiples contraindicaciones hace aflorar mi más espontáneo y congénito sentimiento de miedo.
Los fumadores son de otra pasta, gente para la que el humo es real, tiene peso, cuesta dinero, importa... eso es ser espiritual, eso equivale a poder vivir en una nube, me fascinan.
Los fumadores suelen ser generosos. No solo con otros fumadores (¿quien niega un pitillo a otro?, este es otro tema que me apasiona) sino con el mundo en general. Creadores de empleo, en todos los rangos imaginables, son parte muy importante en las economías nacionales.
Pero la idea que a mi me persigue desde siempre es el mérito. El mérito es una palabra que me atrae, que me inspira, me parece un objetivo suculento... y los fumadores lo tienen (de verdad acabo con mi discurso solo aclarando esta idea con un ejemplo):
Puedes llevar toda la vida sin dar una calada, evitando humos ajenos, vetando lugares, escapando de esa tentación de nicotina... que si un fumador pasa un periodo inversamente proporcional a su habitual vicio sin ejercerlo se ganará todo el mérito del mundo.
A chaira convirte o amencer nunha lunga difuminación do teu sorriso. Os campos xeados son a súan continuación. O ceo cansado da túa felicidade comeza a enfurecerse trocando as nubes de cor, espertando pereosos e vagos que usan a escuridade para ocultar as súas debilidades.

Cuando sale el sol?


No lo veo, vago sin parar sin dar con el, sin explicación.
El primer día pensé que aún no había amanecido, que me desperté muy pronto, pero por mucho que esperé no sucedió nada.
El segundo día pensé en las nubes, o en algo que hizo oscurecer el cielo sin dejar pasar la luz, pero podía ver la luna, no tenía sentido.
Tras varios días de nocturnidad, de cambio de hábitos y horarios pensé en la posibilidad de encontrarme en un lugar cercano a los polos, lo que aseguraba medio año de día y medio de noche perpetua, por lo que decidí tener paciencia.
Los meses pasaron pero la luna seguía dominando el cielo, con algún periodo de nubes, que solo eran eso, nubes.
Me planteé entonces la posibilidad del final del sol. Nadie quiere plantearse estas cosas pero todo es efímero.

viernes, 19 de abril de 2013

Tenía las pupilas dilatadas por el éxtasis de la euforia que le otorgaba el momento idílico que estaba viviendo,era una oportunidad,...¡era su momento!
Arrastraba tras si la agonía de un pasado carrasqueño y de meras fechorías. 
No quería pagar por todos sus delitos, quería saborear el elixir de la libertad.
Pero estaba entrecortada, dinamitando entre lo moral y lo terrenal.
Pero el optimismo se impuso y en ella imperó un egoísmo generoso que le doto de una fuerza sobrenatural, repostó en la ladera del sendero que le conducía al destino elegido.
Una vez concluido en la metal final Doña Conciencia y Don Remordimiento la esperaban para procurarle la paz...
Durante tiempo estuvo ahí postrada, no lo recuerdo aún, cuanto tiempo pudo llegar a estar....
Lo único que puedo confirmar es que un día decidió acabar con todo, ahora está muerta... y quien sabe si allí encontró la calma. 


Proverbios y cantares

IV
Nuestras horas son minutos 
cuando esperamos saber, 
y siglos cuando sabemos
lo que se puede aprender.
VI
De lo que llaman  los hombres
virtud,  justicia y bondad,
una mitad es envidia 
y la otra no es caridad.

XII
¡Ojos que a la luz se abrieron 
un día para, después, 
ciegos tornar a la tierra, 
hartos de mirar sin ver!
XXVII
¿Dónde está la utilidad
de nuestras utilidades?
Volvamos a la verdad :
vanidad de vanidades

(Poesías Completas Antonio Machado)

el OSO idiota

Este momento sufrirá por su ausencia en un futuro.
Nunca volveremos a tener 20 años, ni volveremos a tener esta lábil perspectiva de lo terrenal, ahora vivimos en la urbe de lo amoral y libertino, sin tabús ni responsabilidades de más.
Aun así andamos descontentos por la falta de algo...





La regla del OSO idiota
(texto extraído Jorge Bucay) 


El alumno viene a ver al maestro.

miércoles, 17 de abril de 2013

Diablos Marinos

Es asombroso como la naturaleza tiene esa facultad de asombrarnos y dejarnos atónitos con sus misterios... cuántas son las preguntas sin resolver o cuál es la magia. Los caminos de la evolución nos han llevado a los más enigmáticos recovecos.
Un misterio más de las profundidades:
Los comúnmente conocidos como "diablos marinos" que pertenecen al orden de los Lophiiformes y entre los que destacamos una especie tan gastronómicas como el Rape ...plantearon una cuestión  ya que durante mucho tiempo se han habían observado a las hembras en soledad, no había presencia de machos, lo cual producía alguna incertidumbre sobre su reproducción.. pero sí se observaban unos pequeños parásitos adheridos a su piel... pero estos estaban muy lejos de ser considerados como tales, estos eran los genitales masculinos....
El macho vive pegado a la hembra y va desprendiéndose de partes de su cuerpo hasta quedarse exclusivamente con  los genitales dispuestos para la fecundación.


cañón estriado.

Las bisagras de la puerta están castigadas por el paso del tiempo, por el descuido y la falta de atención.
Ahora nos quejamos de su sonido estridente y ensordecedor que cada madrugada al llegar a casa nos delata y es esta acusación la que nos hace darnos cuenta.. que habíamos olvidado engrasarla y limpiarla.
No dejes a tu puerta en la estacada.
La vil descabellada te traicionará, si se ve abandonada y desolada. 

martes, 16 de abril de 2013

Un solo gesto puede ser tan expresivo. Un cruce de miradas tímidas que se niegan a creer lo que pasa. Una reacción eléctrica se produce en el aire, en el punto intermedio de sus almas.
Duele. La frontera entre el placer y el dolor non existe, en esa zona de nadie cada individuo decide si dolerse o deleitarse Es ahí donde radican los gestos, la aceptación de aquello inexplicable que nuestros cuerpos demuestran con incomodidad, asombro, inestabilidad, sensibilidad...

Il bacio del poeta

"Il bacio del poeta è diverso
più leggero
Il bacio del poeta
posa lettere sulla labbra
parole nella bocca
un'impronta sul cuore
Effimero come una farfalla
importa colori a profumi
liscio come velluto
Il bacio del poeta è diverso
più leggero
Appena percettibile
accarezza il cuore
espone pensieri
disegnando sulla retina
immagini d'amore
con un pennello sussurante."

martes, 9 de abril de 2013

brújulas desinmantadas

Es como el cólera que nos invade, cuando la música no va a nuestro compás.
Así hemos reaccionado al cruzarnos otra vez.
Ahora somos más que meros desconocidos, conmovidos por la pesadez de la culpabilidad y el arrepentimiento.
Tratamos y dejamos de tratanos, buscando el no encuentro y deseando lo contrario.
Hoy tocaría tener una cita.
Es el día de sonreír otra vez, pero estamos conmocionados aún, el frenesí de nuestro pecado está aún danzando con sutileza, dejando un rastro más allá de lo amargo.
Esta vez volveremos a vernos para no mirarnos.