Roberto Vidal Bolaño

Así como falan as augas rebuldeiras ao petar coas rochas teimudas. Así como fala o vento zoando nas ponlas máis elevadas dos pinos. Así como falan os camiños enrevesados i escondidos. Así como fala a costa cambiante entre dozura e rudeza. Así como falan os montes redondos i enigmáticos. Así como fala a choiva constante e rítmica. Así como falan as pedras, o sol as cabuxas o ceo. Así como falan as flores, as bruxas, os cregos. Así como falan os toxos, o oruxo, o medo. Así como falan as vides, as cruces, os queixos. Así como fala o neno coa nai, o labrego. Así como fala ata a morte para que todos a escoiten, porque falar non ten cancelas, porque falar non ten medo.